Γράφει η Γιούλη Ηλιοπούλου
Η αγάπη μου για τα παραμελημένα βιομηχανικά κτίρια -αυτά που, κλείνοντας τα μάτια, βλέπεις ακόμα μέσα τους τους εργάτες να δουλεύουν και ακούς ακόμα τις μηχανές να βογκούν- είναι πολύ μεγάλη και η γοητεία που μου ασκούν είναι πολύ ιδιαίτερη. Συνεπώς δεν θα μπορούσα να μην επισκεφτώ το παλιό εργοστάσιο της ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ στο Αιγάλεω, γνωστό στους παλιούς ως: "Κλωσταί Πεταλούδα-Μουζάκης", ένα εμβληματικό κτίριο των δυτικών, που στέγασε μέσα κόπους και όνειρα πολλών εργατών, εργατριών κυρίως, και συνεχίζει την παρουσία του στο οικιστικό τοπίο, αδιάψευστος μάρτυρας του ιστορικού παρελθόντος. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι δεν το επισκέφτηκα απλά για περιήγηση και φωτογράφιση, αλλά για να παρακολουθήσω τη νέα παράσταση που ανεβαίνει εκεί, μιας και σε κάποιους από στους χώρους του γνωστού εργοστασίου είναι το νέο σπίτι του Cartel. Η ομάδα των χαρισματικών ηθοποιών έχει μετατρέψει τον βιομηχανικό χώρο σε μια μεταβαλλόμενη θεατρική σκηνή, με στόχο να δημιουργήσει έναν αντισυμβατικό χώρο, με προσωπικότητα, όπου οι θεατές θα μυούνται στον κόσμο του θεάτρου και των μεγάλων συγγραφεών. Άλλωστε η ενέργεια του χώρου είναι τόσο ιδιαίτερη και μοναδική που αφήνει το στίγμα της σε όσους βρίσκονται εκεί.
Το έργο γνωστό, με παραλλαγμένο ελαφρώς τίτλο, «Οι έμποροι της Βενετίας», με τον Βασίλη Μπισμπίκη στον κεντρικό ρόλο του Σάιλοκ, του Εβραίου τοκογλύφου, με πολλά ανατρεπτικά στοιχεία, με αναφορές στη σύγχρονη κοινωνία, στην ιδιαιτερότητα, στη δύναμη της φιλίας, στο χρήμα, στη συνείδηση, στην εκδίκηση, στην πλεονεξία, με πολύ ωραία μουσική επένδυση και με ένα ιδιαίτερο σκηνοθετικό μάτι, που καθόλου δεν θυμίζει κλασικό, τυπικό Σαίξπηρ. Με μια Βενετία, που μοιάζει δυστοπική και αντί για το ειδυλλιακό της τοπίο, τα νερά και την ομορφιά της, παρουσιάζεται βιομηχανική, άνυδρη, σκοτεινή, σχεδόν απειλητική. Μάλιστα η «Πόρσια» δεν είναι τίποτε άλλο από ΑΙ, Τεχνητή Νοημοσύνη, κλείνοντας το μάτι στο μείζον θέμα της εποχής μας. ιδιαίτερα και τα κουστούμια, με διάθεση «καρναβαλιού» (στη Βενετία άλλωστε βρισκόμασταν) αλλά και αρκετά πανκ και όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια πολύ όμορφη θεατρική εμπειρία, που αξίζει κανείς να βιώσει.
Στο τέλος της παράστασης, στο πολύ όμορφο «Καφενείο» που υπάρχει στον εξωτερικό χώρο, καθίσαμε μαζί με τους συντελεστές, οι οποίοι μοιράστηκαν τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες, τις ιδέες, τα οράματά τους. Όλοι αποδέχτηκαν τη γοητεία που το κτίριο ασκεί πάνω τους και το πόσο όμορφη ήταν η συγκυρία ένας τέτοιος βιομηχανικός χώρος να στεγάσει τη θεατρική τους σκηνή. Κλείνοντας μας ανέφεραν ότι τα μελλοντικά σχέδια για την Πεταλούδα- Μουζάκης είναι πολλά (σημειωτέον ότι ένα μικρό κομμάτι του παλιού εργοστασίου λειτουργεί ακόμη, με μικρή παραγωγή). Εδώ θα είμαστε να τα δούμε να γίνονται πράξη.
Φωτογραφίες: Γιούλη Ηλιοπούλου
Info παράστασης:
Την παράσταση υπογράφει κειμενικά και σκηνοθετικά ο Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Ερμηνεύουν: Β. Μπισμπίκης, Έρ. Μπίγιου, Στ. Τυριακίδης, Αλ. Κουκιάς, Γ. Κατσιμίχας, Ελ. Γεωργακοπούλου, Αλ. Τσίτσος, Γ. Ερντάλ, Γ. Σιδέρης. Σκην.-κοστ.: Κ. ΜακΛέλλαν. Μουσ.: Γ. Μαθές. Φωτ.: Ευστ. Δρακονταειδή. Video art: Π. Μάκκας
