Γράφει ο Θεοδόσης Γκελτής
Λίγες ημέρες μετά την αυτοκτονία του δεκατριάχρονου αγοριού, το οποίο είχε πέσει θύμα ομοφοβικού σχολικού εκφοβισμού, μια ρατσιστική/ομοφοβική επίθεση σε βάρος ενός νεαρού άντρα συνέβη σήμερα στην Ανθούπολη. Δεν έχουμε τελειώσει με την ομοφοβία και τον ρατσισμό. Και όχι μόνο δεν έχουμε τελειώσει αλλά γινόμαστε μάρτυρες μιας κλιμάκωσης της ομοφοβικής/τρανσφοβικής και έμφυλης βίας.
Μια αγέλη νεαρών ρίχνει κάτω ένα νεαρό αγόρι. Κλωτσούν ομαδικά. Βρυχώνται. Ξερνούν μίσος. Ξημερώματα Κυριακής. Σε έναν χρονοτόπο που φανταζόμαστε οι άνθρωποι να γυρνούν ερωτευμένοι, γεμάτοι και χαρούμενοι σπίτι τους στην Ανθούπολη μια ομάδα νεαρών κλωτσά στο κεφάλι ένα άλλο αγόρι. Συναισθήματα μίσους και οργής. Ομαδικό λιντσάρισμα. Φόβος. Άγνοια. Σκοτάδι. Νέοι που αντί να απολαμβάνουν ένα βράδυ Σαββάτου βρίζουν, ωρύονται, χτυπούν λυσσασμένα. Το διαφορετικό αγόρι. Αυτό που δε χωράει στη στενή αντίληψή τους για το τι σημαίνει να είσαι «άντρας». Στρατιώτες της έμφυλης τάξης. Αυτόκλητοι σωτήρες των χρηστών ηθών. Πολλοί έναντι ενός. Μίσος έναντι χαράς.
Γυρίζουν στο σπίτι τους πιο γεμάτοι, πιο άντρες, πιο σίγουροι μετά την πειθάρχηση της «αδελφάρας». Ο κόσμος φαντάζει στα μάτια τους πιο δίκαιος. Κάθε χτύπημα στα πλευρά του ξαπλωμένου νεαρού μια δικαίωση για αυτά τα παιδιά, μια απόδειξη υπεροχής. Εκείνοι τουλάχιστον είναι «κανονικοί». Δεν προκαλούν. Μα τόσο πολύ προκαλεί η χαρά; Τόσο πολύ προκαλεί η ελευθερία; Γιατί κάποιος να νιώθει απειλή με την θέαση του διαφορετικού, με τη χωρική γειτνίαση με αυτό;
Σαδιστική επίθεση, σκοταδιστικό μίσος, ακατέργαστη άγνοια, κοινωνική οπισθοχώρηση, ηθική τελμάτωση.
Να μην χαρίσουμε τις γειτονιές του Περιστεριού στο σκοτάδι. Κάθε σπιθαμή του να είναι ελεύθερη και προσβάσιμη για κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου και εξωτερικής εμφάνισης. Χρειάζεται μαζική και πολιτική απάντηση απέναντι στη ρατσιστική βία.
Ακολουθεί η μαρτυρία του νεαρού:
Το ξημέρωμα της Κυριακής 6/7/2025, γύρω στις 05:30, καθώς περνούσα από την πλατεία Κολοκοτρώνη στην Ανθούπολη – κοντά στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, στο Περιστέρι – και ενώ άκουγα μουσική με τα ακουστικά στα αυτιά μου, έστριψα σε ένα στενό στην αρχή της πλατείας.
Μια παρέα νεαρών, ηλικίας περίπου 16-20 ετών, καθόταν εκεί. Καθώς περπατούσα, με πλησίασε ένας από αυτούς από πίσω, με έσπρωξε και έπεσα στο οδόστρωμα. Ξεκίνησε να με κλωτσά, κυρίως στο κεφάλι. Λίγο μετά, ήρθε και ένας δεύτερος, ο οποίος συνέχισε να με χτυπά – αυτή τη φορά στο κεφάλι και στα πλευρά. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επίθεσης, μου φώναζαν υβριστικά και ομοφοβικά σχόλια.
Ο πρώτος απομακρύνθηκε, ενώ ο δεύτερος συνέχισε να με βρίζει και να με κλωτσά πριν κι εκείνος φύγει, αφήνοντάς με πεσμένο στον δρόμο. Ευτυχώς, ένας γείτονας που άκουσε τις φωνές, ήρθε και με βοήθησε να σηκωθώ. Γύρισα σπίτι, σε σοκ και μόνος, χωρίς να ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτό που μόλις είχε συμβεί. Κάλεσα το 100.
Λίγο αργότερα, μεταφέρθηκα στο αστυνομικό τμήμα όπου υπέβαλα καταγγελία. Οι αστυνομικοί κάλεσαν το ΕΚΑΒ, καθώς υπήρχε πιθανότητα να έχω υποστεί σοβαρότερους τραυματισμούς – πονούσα στο κεφάλι, στα αυτιά και κυρίως στα πλευρά.
Πριν φύγω για το νοσοκομείο, στο τμήμα εμφανίστηκε κι ένα άλλο άτομο – περίπου 30 ετών – το οποίο είχε δεχτεί επίθεση από ομάδα νεαρών λίγα στενά παραπάνω, στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας, επίσης χωρίς εμφανές κίνητρο. Προσωπικά υποψιάζομαι ότι ίσως πρόκειται για την ίδια παρέα, που αυτή τη φορά επιτέθηκε ομαδικά.
PS- ο δεύτερος που με χτύπαγε, με έβγαλε και βίντεο κατά την διάρκεια.
Στάθηκα τυχερός, καθώς οι τραυματισμοί μου είναι επιφανειακοί, αν και εξακολουθούν να πονάνε. Δεν χάνω την αισιοδοξία μου – έχω ήδη ξεκινήσει νομικές ενέργειες. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χειροδικεί ή να τρομοκρατεί κανέναν. Ο αγώνας για έναν κόσμο πιο δίκαιο και ασφαλή συνεχίζεται. Είναι αδιανόητο να συμβαίνουν ακόμα τέτοια περιστατικά το 2025.
