Όταν συζητούσαμε για τη θεματολογία του νέου τεύχους της LIFE και «έπεσε» στο τραπέζι το θέμα για τις πλατείες του Περιστερίου, σκέφτηκα πόσο μου αρέσει που μπορώ να πω «ήμουν κι εγώ εκεί», μεγάλωσα κι εγώ σε αυτές τις πλατείες, άκουσα κι εγώ τον χτύπο τους, πέρασα στιγμές που το ειδικό τους βάρος τις έχει καταστήσει «ιστορικές» -σίγουρα όχι κοσμοϊστορικές, αλλά προφανώς ιστορικής σημασίας για την προσωπική, μικρή μου «ιστορική» πορεία μέχρι σήμερα-. Όταν γεννιέσαι κάπου, μεγαλώνεις εκεί και δεν έχεις φύγει ούτε μία στιγμή, μπορείς δικαιωματικά να θεωρείς τον εαυτό μέρος της μικρής ιστορίας του τόπου σου. Εγωιστικό ή τοπικιστικό ίσως; Μπορεί, αλλά πραγματικά νιώθω -και είμαι- γέννημα θρέμμα Περιστεριώτισσα και το αγαπώ πολύ, με όλες τις ομορφιές και τις ασχήμιες του. Αγαπώ τη γειτονιά μου, εκεί που μικρή έπαιζα κρυφτό και όλα τα υπόλοιπα παρεμφερή παιχνίδια, με ένα τσούρμο γειτονόπουλα και αισθάνομαι τυχερή που πρόλαβα την εποχή που ακόμα οι μαμάδες μας άφηναν (όχι βέβαια αδιαμαρτύρητα) να τρέχουμε γύρω γύρω στα στενά και να εκτονώνουμε έτσι την παιδική μας επιθυμία για παιχνίδι και διασκέδαση. Και με εκνευρίζει που σήμερα, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο ο 7χρονος ανιψιός μου (η Βεάκη, ο πεζόδρομος και η πολυκοσμία που ακολουθεί, κατέστησαν τη γειτονιά μου «άβατο» για μικρούς επίδοξους παίκτες κρυφτού και «μήλων» (αλήθεια παίζουν τα παιδιά πια «μήλα»;). Χαίρομαι που ήμουν κι εγώ εκεί και βίωσα όλη αυτή την αλλαγή του δήμου μας, το ριζικό face lifting που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Και είδα τις εν λόγω πλατείες να αλλάζουν πρόσωπο, την Αιμιλίου Βεάκη να μετατρέπεται στη «μέκκα» της διασκέδασης των δυτικών, τον πεζόδρομο της Εθνικής Αντιστάσεως να γεμίζει από κόσμο και μαγαζιά, στα οποία ποτέ δεν βαριέμαι να τριγυρίζω ακόμα και άσκοπα. Αγαπώ τα μικρά στενάκια του, που τα ξέρω πια τέλεια και η γνώση αυτή με γλιτώνει όταν ψάχνω απεγνωσμένα για μία θέση πάρκινγκ γύρω απ’ το σπίτι μου. Και μου αρέσει που ακόμα και σήμερα, που έχω βρεθεί, έχω περπατήσει, έχω περιδιαβεί τα περισσότερα μέρη της Αθήνας (κι έχω μείνει για λίγο ως φιλοξενούμενη ή λόγω «ειδικών συνθηκών» σε κάποιες άλλες περιοχές), μπορώ να πω με σιγουριά ότι το Περιστέρι είναι η πρώτη επιλογή μου. Το μέρος όπου νιώθω οικεία και που χωρίς δεύτερη σκέψη, αποκαλώ «το σπίτι μου». Και που «ήμουν εκεί» σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή του, αδιάλειπτα. Με όλη την υποκειμενικότητα και την προφανή μεροληψία που η κρίση αυτή εμπεριέχει.